Na današnji dan 1882. godine Odlukom austrougarskog cara Franza Josepha I. i prethodno donesenim dekretom šejhu-l-islama u Istanbulu, imenovan je prvi bosanski reisu-l-ulema Mustafa Hilmi ef. Hadžiomerović.
Reis Hadžiomerović je rođen u Kulen Vakufu 1816. godine.Njegov otac se zvao Omer, pa je na osnovu imena i titule Mustafa efendija, prozvan Hadžiomerović. Mektepsko obrazovanje završio je u rodnom mjestu zatim je školovanje nastavio u nizu medresa, kratko u Prijedoru, a kasnije u Sarajevu u Hanikahu Kuršumlija medrese.
On je osim redovne nastave slušao i kućna predavanja muftije sarajevskog Muhammed Šakir-efendije Muidovića zatim kadije i muderrisa Muhammed-efendije Telalagića (Gore). Da bi 1833. godine otišao u Istanbulm gdje se upisao u Hakim Čelebi medresu.
U Istanbulu je na školovanju proveo petnest godina, nakon što je dobio idžazet (diplomu), vratio se u Sarajevo 1852. godine, gdje je počeo obnašati funkciju muderrisa Gazi Husrev-begove medrese.
Pomenutu dužnost je obavljao sve do do 1888. godine. A uporedo s muderriskom službom bio je i imam Arebi-atik džamije u Sarajevu. Također do penzionisanja je držao predavanja u Hanikahu iz hadisa prevodeći Sahihul-buhari. Nakon smjene Muhamed Šakir-efendije Muidovića 1856. godine sa pozicije sarajevskog muftije. Mustafa Hilmi-efendija je prihvatio ponuđeno mjesto muftije sarajevskog.
Službu muftije sarajevskog obavljao je skoro četiri decenije, odnosno sve do odlaska u penziju 1893. godine. Kao muftija izdao je veliki broj fetvi, među njima i onu o ekshumaciji grobova i izgradnji na tom mjestu „po vakuf koristonosnih zgrada“.
Ništa manje važna nisu i dva raspisa koja je izdao i to za suzbijanje zaraznih bolesti 1881. i protiv upotrebe alkoholnih pića početkom 1844. godine.
Nakon okupacijeBosne i Hercegovine od strane Austrougarske monarhije bosanskohercegovački muslimani su se našli u teškoj političkoj, društvenoj, ekonomskoj pa i vjerskoj situaciji.
Tadašnji vjerskih prvaci nisu bili dorasli izazovima vremena, i oni su pod različitim izgovorima napuštali Bosnu. Ipak, dio njih je ostao u Bosni i tražio racionalno prilagođavanje novonastalim situacijama. Među njima se najviše isticao, Mustafa Hilmi-ef. Hadžiomerović.
Nakon Carigradske konvencije iz aprila 1879. godine, Austrougarska se obavezala da će uređivanje vjerskih poslova muslimana i dalje ostati u nadležnost šejhu-l-islama. Ipak, Austrougarska je na sve načine nastojala tu vezu prekinuti, te je putem svojih tadašnjih predstavnika u Bosni, pokušala da to ostvari.
Podsjetimo, nakon osmanskog osvajanja sredinom 15. stoljeća do austrougarske okupacije 1878. muslimani u BiH u organizacionom smislu nisu imali zasebnu vjersku organzaciju nego su kao dio Osmansko carstva bili podložni šejhul-islamu (istanbulski muftija koji je bio i halifa) i njegovom uredu u Istanbulu (Mešihat).
Iako je Berlinskim ugovorom i Carigradskom konvencijom bilo garantovano bosanskim muslimanima održavanje duhovnih veza sa šejhul-islamom, austro-ugarska uprava je nastojala te veze prekinuti i formirati zasebnu muslimansku vjersku organizaciju u BiH. Cilj je bio uspostaviti instituciju čije bi sjedište bilo u BiH, kako bi na taj način lakše kontrolirala muslimane i odvojila ih od povezanosti sa Portom. To je bio put kojim se polagano narušavao suverenitet osmanskog sultana i pripremala aneksija Bosne i Hercegovine.
Da bi preduhitrio namjere Austrougarske, šejhu-l-islam je 9. februara 1882. godine dekretom ovlastio Mustafu Hilmi-efendiju Hadžiomerovića „da sve vjerske stvari i sve šerijatske poslove izviđa i vrši, te da za okružja i kotare sposobne kadije postavlja i imenuje“ ujedno mu povjerivši i Vrhovni šerijatski sud.
Nakon toga je Austrougarska, carskom odlukom od 17. oktobra 1882. godine imenovala Mustafu Hilmi-efendiju Hadžiomerovića za prvog reisu-l-ulemu Bosne i Hercegovine i četvoricu članova Ulema medžlisa. Tada je faktički stvorena jedna nova institucija preko koje su habsburške vlasti nastojali postepeno odvajati muslimane Bosne i Hercegovine od institucionalne vezanosti za Istanbul.
Uz to, Monarhija je željela vakufsku imovinu staviti pod svoju kontrolu. Zato je formirala vakufska povjerenstva, a kontrolu nad radom Zemaljskog vakufskog povjerenstva imala je Zemaljska vlada. Sve je to pokazivalo da je austro-ugarska vlast kroz stvaranje Rijaseta i kontrolom nad vakufima bila na dobrom putu da stekne uticaj među muslimanima i odvoji ih od uticaja iz Istanbula.
Svečano ustoličenje prvog reisu-l-uleme obavljeno je 15. decembra 1882. godine u velikoj Sali u Konaku. Na ovaj način Bošnjaci su uspostavili vlastitu Islamsku zajednicu neovisnu od šejhu-l-islama u Istanbulu.
Hadžiomerovića je na položaju reisu-l-uleme ostao do 1893. kada je podnio ostavku i otišao u zasluženu penziju. U penziji nije dugo uživao. Umro je u nedjelju 10. februara 1895. godine, a sutradan, 11. februara, uz prisustvo „mnoštva odličnika svake vjere i toliko svijeta koliko se u Sarajevu “ovakvom zgodom još nije vidjelo”, klanjana mu je dženaza pred Begovom džamijom. Ukopan je na mezaristanu na Grlića brdu.