Naučnici su dokazali da lunarno tlo nije “jalovo” te da može omogućiti uzgoj biljaka.
U sklopu eksperimenta koji provode istraživači s Univerziteta Florida korišteno je 12 uzoraka lunarnog tla prikupljenih tokom misija Apollo 11, 12 i 17 između 1969. i 1972. godine. Osim lunarnih, koristili su 16 uzoraka vulkanskog pepela prikupljenih na Zemlji, a potom su uporedili rast biljke thale kres ili kres mišjeg uha u oba uzorka. Treba reči da su krostili vulkanski pepeo s istim mineralnim sadržajem i veličinom čestica koja odgovara lunarnom tlu.
Uzorke tla su proučavali više od godinu dana i pažljivo pratili rast i genetski sastav biljaka uzgojenih u njima, a u tom procesu su došli do nekih fascinantnih rezultata.
Biljku thale kres us odabrali jer je ona dobro proučena na Zemlji, a hiljade laboratorija širom svijeta je radilo s njom tako da je itekako dobro poznata, od svakog nukleotida u njenom genomu do gena koji su izraženi u soli. Drugi razlog je činjenica da je biljka fizički mala i što može rasti u maloj količini materijala. Naučnici su zapravo uzgajali jednu biljku u jednom gramu uzorka tla. Jedan gram uzorka lunarnog tla predstavlja količinu koja može stati u jednu čajnu kašiku. Također, ova biljka se koristi već dugo u istraživanjima povezanim sa svemirom. Odnesena je i na Međunarodnu svemirsku stanicu, koristila se i u svemirskom šatlu, tako da podataka itekako ima te se mogu koristiti za upoređivanje. Zbog toga svega su se istraživači i ovog puta odlučili za biljku Arabidopsis, odnosno thale kres. Tokom eksperimenta, biljka je rasla u lunarnom tlu i vulkanskom pepelu.
Uprkos sličnom mineralnom sastavu, uzorci lunarnog tla i vulkanskog pepela su različito podržavali rast biljaka. Mnoge biljke koje su rasle u lunarnom tlu bile su istog oblika i boje, ali su druge sadržavale crvenkasto-crne pigmente. Ovi pigmenti su pokazatelji stresa. Osim toga, biljke uzgajane u lunarnom tlu su imale spor i suporan rast te su pokazale gene stresa u većoj količini u odnosu na biljke uzgojene u vulkanskom pepelu.
Biljke tamne boje uzgojene u lunarnom tlu pokazale su više od 1.000 gena stresa. Biljka uzgojena u lunarnom tlu iz misije Apollo 11 je imala 465 gena stresa, a preostale dvije 113 i 265.
Stres u 71 posto tih gena je povezan sa prisustvom metala, visoko reaktivnih O2 spojeva i soli. Zanimljivo samo biljke zasađene u lunarno tlo misija Apollo 12 i Apollo 17 su uspjele pokazati rast. Biljke zasađene u uzorke lunarnog tla iz misije Apollo 11 uopće nisu rasle.
Naučnici su rekli da su uzorci uzeti iz različitih slojeva tla tokom Apollo misija. Uzorak lunarnog tla misije Apollo 11 bio je u kontaktu s površinom mnogo duže u odnosu na uzorke druge dvije misije pa je moguće da je duža izloženost provršini oštetila uzorak tla pa zbog toga biljka nije pokazala nikakav rast.
Zaključak istraživanja je da se biljke mogu uzgajati u lunarnom tlu, no u poređenju s vulkanskim pepelom, lunarno tlo mnogo manje podržava rast biljaka posebno ako je to tlo bilo izložeo površini Mjeseca.
Lunarnu površinu često pogaša solarni vjetari mnoge vrste kozmičkog zračenja koje nanose štetu tlu tako da biljkama više pogoduje tlo koje je manje izloženo vanjskom okruženju Mjeseca.
Naučnici su zaključili da hemiski sastav i prisustvo metalnih fragmenata čine lunarno tlo manje pogodnim za rast biljaka u poređenju s vulkanskim pepelom.
Međutim, najveći zaključak ovog eksperimenta je to što su naučnici ipak uspjeli uzgojiti biljku pomoću lunarnog tla. Upravo tu činjenicu naučnici naglašavaju te poručuju da će daljnja istraživanja omogućiti da saznamo koje biljke se mogu efikasno uzgajati na Mjesecu te kako zemaljske biljke stupaju u interakciju s lunarnim tlom.