Viktor Kolbanovski, direktor Balkanskog centra za međunarodnu saradnju i član Putinove Jedinstvene Rusije u autorskom tekstu povodom najnovijih događaja na Kosovu kada je uhapšen direktor Kancelarije za Kоsovo Marko Đurić kaže da Srbija odlučno, u saradnji sa Rusijom mora da odgovori na ove provokacije i predlaže dva modela.
Tekst koji je objavljen na portalu Eadaily.com prenosimo u cjelosti:
“26. marta u Kosovskoj Mitrovici teško naoružan odred terorista je napao mirni skup Srba sa sjevera Kosova, pretučeno je na desetine ljudi. Uz primjenu nasilja bio je uhapšen i izbačen sa teritorije pokrajine rukovodilac Kancelarije za poslove Kosova u Vladi Republike Srbije Marko Đurić.
Ova banditska akcija kosovskih separatista bi trebalo da postane veliki gvozdeni ekser u poklopac sanduka sa ostacima “pravno obavezujućeg sporazuma između Beograda i Prištine”. U tom sanduku, nadam se, također će biti pohranjeni mitovi o skorom istorijskom pomirenju Srba i Albanaca na “svetlom putu” učlanjenja Srbije u Evropsku uniju. Ove iluzije uznemiravajućom brzinom rađale su se tokom nekoliko posljednjih mjeseci u srpskim umovima, ali pri tome istom takvom brzinom su se razbijale o oštro kamenje žestoke politike koju na Balkanu vode SAD i EU.
Uoči istupanja stranke “Srpska lista” iz sastava vladajuće koalicije u Prištini pravo je vrijeme da se očita panihida “pravno obavezujućem sporazumu” o secesiji Kosova i ostalim obaveznim atributima evropskog puta Srbije. Ali prije toga treba se sjetiti događaja od prije pet godina i izvući pouke iz još jednog zlosrećnog sporazuma koji se naziva Briselski. 19. aprila 2013. godine SAD i EU su u ultimativnoj formi natjerali Srbiju da pomjeri proces regulisanja kosovskog pitanja sa nivoa SB UN i da preda rukovodeća ovlaštenja mirovnog procesa Evropskoj uniji. Ovu odluku je tada prešutno odobrila Moskva uz zvuke svima nama dobro poznate političke mantre da “Rusi ne mogu biti veći Srbi od Srba”. Mada je u tom trenutku Rusija već dobro razumjela da to otvara direktan put realizaciji ekspanzionističkih težnji Zapada prema Ukrajini. Tako se i dogodilo – u novembru 2013. godine u Kijevu je započeo “evromajdan”.
Kakvi politički skeleti mogu da se kriju iza “pravno obavezujućeg sporazuma” o secesiji Kosova? Sasvim je jasno da će sljedeći “domaći zadatak” Zapada prema Srbiji biti usvajanje antiruskih sankcija i početak faktičkog procesa stupanja Srbije u NATO. Pored toga, Srbija će morati da zakonodavno usvoji paket evropskih standarda u oblasti rodne politike i prava LGBT-manjina. Ako prve dvije tačke vode do kraha srpske državnosti i nacionalne politike, posljednja će značiti razaranje samih stubova srpskog društva.
Zaključak je očigledan. Ishitreno srpsko-albansko pomirenje pod ultimativnim zahtjevima SAD i EU je iluzija i opasna klopka za Srbiju i Balkan u cjelini. Koji dalji koraci i principi mogu da budu realizovani u procesu regulisanja kosovskog pitanja?
Prvo – to je prelazak sa diplomatske odbrane u napad. Za pet godina postalo je sasvim jasno da Brisel nije u stanju da nepristrasno rukovodi regulisanje kosovskog problema. Na dnevnom redu je pojava novih formata. Srbija ima dobre perspektive da pređe sa odbrambene diplomatske taktike u ofanzivnu, ali radi toga treba odbaciti iluzije “evropske integracije” i maksimalno iskoristiti resurse strateških partnera i saveznika Srbije, prije svega Rusije, Kine i drugih zemalja koje nisu priznale Kosovo.
Drugi princip glasi – “ako hoćeš mir, spremaj se za rat”. Kosovski separatisti moraju dobro da shvate da svako banditsko djelovanje i provokacija protiv srpskog stanovništva u pokrajini vodi ka neopozivoj i snažnoj reakciji sa srpske strane. I da kosovske Albance koji vrše nasilje nad kosovskim Srbima neće spasiti ni SAD, ni bilo koji drugi zapadni pokrovitelji. Zlatno pravilo neopozivosti odmazde dokazalo je svoju efikasnost u toku likvidacije banditskih terorističkih formacija na teritoriji Rusije, u Siriji, to pravilo je kamen-temeljac politike Izraela. Rusko-sprska vojno-tehnička saradnja je dobra osnova za formiranje te linije. Sada nije 1999. godina i pitanja snabdijevanja oružanih snaga Srbije visokopreciznim oružjem rješavaju se na potpuno drugim načelima. Ali ipak, glavni faktor u tom pitanju ostaje politička volja i odlučnost rukovodstva Srbije da osigura teritorijalnu cjelovitost zemlje i formira istinske garancije bezbjednosti srpskom narodu”.